Το 1991 ήταν αφετηρία μιας αποφασιστικής στροφής που θα οδηγούσε σε επαναπροσέγγιση το ΔΗΚΟ και τον ΔΗΣΥ και σε μεταστροφή στις σχέσεις εχθρότητας που διατηρούσαν. ΔΗΚΟ και ΔΗΣΥ υπήρξαν από την ίδρυση τους αντίπαλες πολιτικές δυνάμεις, με το πρώτο κόμμα να τηρεί πολεμική στάση έναντι στον ΔΗΣΥ και κυρίως στον Πρόεδρο του Γλαύκο Κληρίδη. Μέσα από τη συνεργασία τους, το ΔΗΚΟ, το ΑΚΕΛ και η ΕΔΕΚ, είχαν εκμεταλλευθεί το πλειοψηφικό εκλογικό σύστημα, στις εκλογές του 1976, και απέκλεισαν τον ΔΗΣΥ από τη Βουλή. Το κόμμα που πήρε 27,6% δεν εξέλεξε βουλευτές.
Ο ΔΗΣΥ άρχισε επίθεση φιλίας επιλέγοντας και ψηφίζοντας τον Ιούνιο 1991 στην προεδρία της Βουλής τον Αλέξη Γαλανό, αντιπρόεδρο του ΔΗΚΟ. Στη συνέχεια, τα δυο κόμματα συνεργάστηκαν στις δημοτικές εκλογές το Δεκέμβρη του 1991, με τον ΔΗΣΥ να παρέχει πλουσιοπάροχα ανταλλάγματα στο ΔΗΚΟ, στηρίζοντας υποψηφίους του για δημάρχους. Η συνεργασία δεν προέβλεπε οποιαδήποτε συνέχεια, παρά το ότι από την πλευρά του ΔΗΣΥ προβαλλόταν η ιδέα πως αυτή απέβλεπε στην υποστήριξη κοινού υποψηφίου στις προεδρικές που ακολουθούσαν σε 14 μήνες.
Ο Γλαύκος Κληρίδης υποδείχθηκε από τον ΔΗΣΥ υποψήφιος για τις προεδρικές εκλογές του 1993, αφού επικράτησε του Γιαννάκη Μάτση σε εσωκομματική αναμέτρηση, τον Απρίλη του 1992. Αμέσως μετά την εξέλιξη αυτή, ο Σπύρος Κυπριανού, Πρόεδρος του ΔΗΚΟ δήλωσε πως το κόμμα του ουδέποτε θα υποστήριζε υποψηφιότητα Κληρίδη για την Προεδρία του κράτους.
Σε αυτή την αντίθεση προσέκρουσαν διεργασίες μεταξύ των κομμάτων για εξεύρεση κοινού εδάφους. Το ΔΗΚΟ προχώρησε στη συνέχεια σε συνεννοήσεις με την ΕΔΕΚ με στόχο να διεκδικήσουν την προεδρική εκλογή με κοινό υποψήφιο. Η αναζήτηση υποψηφίου υπήρξε μια επώδυνη διαδικασία, η οποία κατέληξε στην επιλογή του Πασχάλη Πασχαλίδη, τον Σεπτέμβρη του 1992. Ο Πασχαλίδης υπήρξε στενός συνεργάτης του Μακαρίου ως Γραμματέας της Εθναρχίας και υπουργός Εμπορίου και Βιομηχανίας στη Μεταβατική κυβέρνηση που συστάθηκε τον Απρίλη του 1959 για να οδηγήσει την Κύπρο στην ανεξαρτησία. Στη συνέχεια ήταν Πρόεδρος της Ελληνικής Μεταλλευτικής Εταιρείας και άλλων εταιρειών που ‘δωρήθηκαν’ στην ελληνική κοινότητα της Κύπρου, αλλά τις πήρε η Αρχιεπισκοπή.
Υποψηφιότητα υπέβαλαν επίσης ο βετεράνος δημοσιογράφος /γελοιογράφος Γιώργος Μαυρογένης και ο γιατρός Γιάννης Ταλιώτης.
Η υποστήριξη που ο Γλαύκος Κληρίδης και το κόμμα του παρείχαν στον Πρόεδρο Βασιλείου για το Κυπριακό τερματίστηκε τον Οκτώβρη του 1992. Ενώ βρισκόταν σε εξέλιξη διαδικασία προώθησης από τα Ηνωμένα Έθνη των «Ιδεών Γκάλι», ο ΔΗΣΥ βρέθηκε στο στρατόπεδο των πολέμιων της διαδικασίας και των ιδεών. Ο Κληρίδης υποσχέθηκε να μην αποδεχθεί οποιεσδήποτε συμφωνίες υιοθετούσε ο Πρόεδρος.
Η ιδιωτική τηλεόραση αποτέλεσε το νέο παράγοντα στη διεξαγωγή της προεκλογικής εκστρατείας. Τον Απρίλη του 1992 αδειοδοτείται και αρχίζει τη λειτουργία το τηλεοπτικό κανάλι ‘Ο Λόγος’, που με τον ομώνυμο ραδιοφωνικό σταθμό ήταν ιδιοκτησία της Εκκλησίας της Κύπρου. Διαδραμάτισαν σημαντικό ρόλο στη μάχη εναντίον της υποψηφιότητας του Γιώργου Βασιλείου και των Ιδεών Γκάλι. Νέο όπλο στη διάθεση των υποψηφίων ήταν επίσης η τηλεοπτική πολιτική διαφήμιση.
Τα βασικά στοιχεία της προσπάθειας κάθε υποψηφίου για προβολή των θέσεων του είναι τα εξής: Ο Γιώργος Βασιλείου υπογραμμίζει την εμπιστοσύνη του λαού, επαναλαμβάνοντας το σύνθημα «Πρόεδρος όλων των Κυπρίων» για κοινό αγώνα στο Κυπριακό «για δικαίωση και επιστροφή». Στην τηλεοπτική διαφήμιση προβάλλει την Κύπρο σαν σύγχρονη χώρα που δεν ζηλεύει από άλλες γνωστές χώρες, σε αντίθεση με την κριτική που ασκεί ο Γλαύκος Κληρίδης. Από την πλευρά του, ο Γλαύκος Κληρίδης εστιάζει στη «δύναμη της πείρας» με στόχο την αξιοκρατία, τη χρηστή διοίκηση και την επίτευξη ασφάλειας στους κόλπους της Ευρωπαϊκής Κοινότητας. Βασικό στοιχείο της προσπάθειας Κληρίδη ήταν επίσης η κριτική εναντίον του Βασιλείου ότι δεν προώθησε έγκαιρα την υποψηφιότητα της Κύπρου για ένταξη στην Ευρωπαϊκή Κοινότητα, καταθέτοντας την αίτηση το 1990 αντί ενωρίτερα.
Το Μέτωπο Αγωνιστικών Δυνάμεων, όπως ονομάστηκε η συνεργασία ΔΗΚΟ-ΕΔΕΚ, επίσης πολέμησε τις Ιδέες και τις προσπάθειες Βασιλείου. Υποστήριζε επίσης πως Βασιλείου και Κληρίδης συμφωνούσαν στην ουσία και μόνο το Μέτωπο ακολουθούσε πατριωτική πολιτική κατά των Ιδεών. Βασικό σύνθημα του είναι η «Σωτηρία της Κύπρου» από τις «καταστροφικές ιδέες Γκάλι». Στην τηλεοπτική διαφήμιση του, αφετηρία επιλέγηκε η μέρα επιστροφής των αγωνιστών της ΕΟΚΑ κατά την ανακήρυξη της ανεξαρτησίας της Κύπρου το 1960, με το μήνυμα πως ο αγώνας συνεχίζεται.
Οι τρεις υποψήφιοι εμφανίστηκαν μαζί σε δυο τηλεοπτικές αναμετρήσεις, ενώ είχαν επανειλημμένα την ευκαιρία να παρουσιάσουν τις θέσεις τους, τυγχάνοντας επίσης εκτενούς κάλυψης από τα ΜΜΕ.
Τα αποτελέσματα υπήρξαν καταστροφικά για το Μέτωπο Αγωνιστικών Δυνάμεων, αφού ο υποψήφιος του Πασχάλης Πασχαλίδης έλαβε ποσοστό 18,7%, μικρότερο από το μερίδιο που είχε λάβει μόνο του το ΔΗΚΟ, το Μάη του 1991 (19,7%). Το ποσοστό του Γιώργου Βασιλείου ξεπέρασε κάθε προσδοκία (44,2%), ενώ ο Γλαύκος Κληρίδης εξασφάλισε 36,7%, περίπου μια μονάδα πιο πάνω από το ΔΗΣΥ το 1991.
Ο Γιώργος Βασιλείου, παρασυρμένος από το ψηλό ποσοστό του δήλωσε αλαζονικά πως αν ήταν στη θέση του Κληρίδη θα αποχωρούσε από την εκλογή. Την ίδια σχεδόν ώρα με την ανακοίνωση των αποτελεσμάτων, ο Σπύρος Κυπριανού, αφήνοντας στην άκρη τις διαφορές και τις προηγούμενες θέσεις του, ανακοίνωσε υποστήριξη προς την υποψηφιότητα Κληρίδη στο δεύτερο γύρο. Η ΕΔΕΚ τήρησε ουδέτερη στάση, επιλέγοντας κατά συνείδηση ψήφο.
Ο Γλαύκος Κληρίδης αρνήθηκε να μετάσχει σε τηλεοπτική μονομαχία με τον Γιώργο Βασιλείου, και οι υποστηρικτές του επιδόθηκαν σε έντονη προσπάθεια με προσωπική επαφή και κάθε μέσο για εξασφάλιση της νίκης.
Τελικά, η μάχη κρίθηκε με νίκη του Γλαύκου Κληρίδη, με διαφορά λίγο μεγαλύτερη από δυο χιλιάδες ψήφους.