Οι εκλογές του 2014 για τις έξι έδρες της Κύπρου στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο διεξήχθησαν υπό νέα κυβέρνηση, που ανήλθε στην εξουσία τον Μάρτιο του 2013. Ο Νίκος Αναστασιάδης, πρόεδρος του Δημοκρατικού Συναγερμού – ΔΗΣΥ, κέρδισε την προεδρία της Δημοκρατίας απέναντι στον Σταύρο Μαλά, υποψήφιο του ΑΚΕΛ (Ανορθωτικό Κόμμα Εργαζομένου Λαού) και διαδέχθηκε τον κομμουνιστή Δημήτρη Χριστόφια, ο οποίος δεν επεδίωξε επανεκλογή. Δέκα χρόνια μετά την αποτυχημένη απόπειρα του Γλαύκου Κληρίδη για επανεκλογή, όταν ηττήθηκε από τον Τάσσο Παπαδόπουλο του Δημοκρατικού Κόμματος – ΔΗΚΟ, το 2003, ο ΔΗΣΥ επανήλθε στην εξουσία. Ο νέος Πρόεδρος έπρεπε να χειριστεί την κρίσιμη κατάσταση στην οποία βρέθηκε η οικονομία της χώρας, λόγω της απροθυμίας του Προέδρου Χριστόφια να πάρει σκληρές αποφάσεις. Ο Νίκος Αναστασιάδης δέχτηκε κούρεμα των τραπεζικών καταθέσεων και υπέγραψε μνημόνιο κατανόησης (MoU) με το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, το οποίο προέβλεπε σκληρά μέτρα λιτότητας και μεταρρυθμίσεις.
Αν και η μεγάλη πλειοψηφία των πολιτών τις θεωρούσε απαραίτητες για τη διάσωση της οικονομίας και της χώρας, οι αποφάσεις της κυβέρνησης Αναστασιάδη προκάλεσαν κρίση εμπιστοσύνης προς την εκτελεστική εξουσία και τη βουλή, και αντιδράσεις με τη μορφή διαδηλώσεων, όχι όμως στον βαθμό που θα περίμενε κανείς. Το γεγονός ότι το κόμμα της αντιπολίτευσης ΑΚΕΛ θεωρήθηκε από πολλούς υπεύθυνο για τις αποτυχίες της κυβέρνησης Χριστόφια είχε κρίσιμα αρνητική επίδραση στην ικανότητα του κόμματος να κινητοποιεί κόσμο ενάντια στις πολιτικές που υιοθετήθηκαν και στα σκληρά μέτρα που προωθούσε η νέα κυβέρνηση. Εκτός από τα οικονομικά προβλήματα που γονάτισαν τη χώρα, μια καταστροφική έκρηξη πυρομαχικών, τα οποία είχαν κατασχεθεί από συριακό σκάφος και διατηρούνταν σε υπαίθριο χώρο σε αεροπορική βάση κοντά στο χωριό Μαρί, ήταν σημαντικό ζήτημα που επηρέασε αρνητικά την εμπιστοσύνη των πολιτών. Η άρνηση ανάληψης οποιασδήποτε ευθύνης από τον Πρόεδρο και την κυβέρνηση του θεωρήθηκε ασυγχώρητη αμαρτία.
Το κεντρώο Δημοκρατικό Κόμμα – ΔΗΚΟ μετείχε στην κυβέρνηση μέχρι τον Ιανουάριο του 2014, όταν ο Νικόλαος Παπαδόπουλος κέρδισε την προεδρία του κόμματος έναντι του απερχόμενου προέδρου Μάριου Καρογιάν, στις εσωκομματικές εκλογές και αποφάσισε να καλέσει τους υπουργούς που συνδέονται με το κόμμα του να αποχωρήσουν από την κυβέρνηση. Από τους τέσσερις υπουργούς του ΔΗΚΟ, οι τρεις εγκατέλειψαν τα χαρτοφυλάκια τους, αλλά δύο από αυτούς διορίστηκαν σε άλλα πόστα από τον Πρόεδρο Αναστασιάδη. Για πρώτη φορά, οι Τουρκοκύπριοι που κατοικούν στο τμήμα του νησιού το οποίο βρίσκεται υπό τον έλεγχο του Τουρκικού Στρατού επετράπη να εγγραφούν στους εκλογικούς καταλόγους με δικαίωμα να ψηφίσουν. Ακολούθησε η δημιουργία μικρών σχημάτων, με μέλη τόσο Ελληνοκύπριους όσο και Τουρκοκύπριους, οι οποίοι διεκδίκησαν τις εκλογές με μικτές λίστες υποψηφίων.
Τις εκλογές διεκδίκησαν το ΑΚΕΛ και το ΔΗΚΟ με δικό του ψηφοδέλτιο κάθε κόμμα, ενώ ο ΔΗΣΥ συμμάχησε με το ΕΥΡΩΚΟ (Ευρωπαϊκό Κόμμα), που είχε επικεφαλής τον πρώην βουλευτή και κοινοβουλευτικό εκπρόσωπο του ΔΗΣΥ, Δημήτρη Συλλούρη, και η ΕΔΕΚ συνασπίστηκε με τους Οικολόγους (Κίνημα Οικολόγων Περιβαλλοντιστών). Άλλοι σχηματισμοί που συμμετείχαν στις εκλογές ήταν: Το ακροδεξιό ΕΛΑΜ (Εθνικό Λαϊκό Μέτωπο), το οποίο κέρδισε 663 ψήφους το 2009 και 4364 ψήφους στις βουλευτικές εκλογές του 2011. Η Συμμαχία Πολιτών, που ιδρύθηκε το 2013 από τον Γιώργο Λιλλήκα, πρώην βουλευτή του ΑΚΕΛ και υπουργό στην κυβέρνηση του Τάσσου Παπαδόπουλου, το Κόμμα για τα Ζώα, που ιδρύθηκε ένα μήνα πριν τις εκλογές, το Μήνυμα Ελπίδας, επίσης νεοϊδρυθέν σχήμα, το DRASY – EYLEM (Δικοινοτική Ριζοσπαστική Συνεργασία), σχήμα με Τουρκοκύπριους και Ελληνοκύπριους, και το Σοσιαλιστικό Κόμμα Κύπρου, με μέλη Τουρκοκύπριους συμπλήρωσαν τον κατάλογο των μετεχόντων. Ένας αριθμός ρεκόρ ανεξάρτητων υποψηφίων (οκτώ) έθεσαν επίσης υποψηφιότητα στις εκλογές.
Η οικονομία και τα μέτρα λιτότητας που προωθήθηκαν με βάση τους όρους του Μνημονίου ήταν το κύριο θέμα της εκστρατείας, ενώ αίσθημα δυσπιστίας προς τους ευρωπαϊκούς θεσμούς είχε προκύψει μετά το κούρεμα και τα σκληρά μέτρα που επιβλήθηκαν. Η Ευρώπη και οι ευρωπαϊκές πολιτικές γενικά απουσίαζαν σχεδόν εντελώς τόσο από τα προγράμματα των κομμάτων όσο και από τη δημόσια συζήτηση.
Το πιο αξιοσημείωτο χαρακτηριστικό των αποτελεσμάτων ήταν η μεγάλη απώλεια ψήφων από το ΑΚΕΛ και η αύξηση του ποσοστού της αποχής, που ανήλθε στο 56%. Το κομμουνιστικό κόμμα πλήρωσε ακριβά τα χρόνια της εξουσίας Δημήτρη Χριστόφια, χάνοντας 35% των ψήφων που είχε πάρει το 2009. Διολίσθησε από 107.000 σε 70.000 ψήφους, ενώ το ποσοστό της αποχής πέρασε από 40% σε 56%. Ο ΔΗΣΥ, σύμμαχος με το ΕΥΡΩΚΟ, δεν τα πήγε καλύτερα, καθώς έχασε 12.000 ψήφους σε σύγκριση με το 2009, 25.000 αν συνδυαστεί με τις ψήφους του ΕΥΡΩΚΟ. Το ΔΗΚΟ έχασε σχεδόν 10.000 ψήφους, διολίσθησε στις 28.000 και η ΕΔΕΚ, που συμμάχησε με τους Οικολόγους, από ένα σύνολο σχεδόν 35.000, το 2009, πήρε 20.000. Μεγάλοι νικητές, αν και δεν κέρδισαν έδρα, ήταν το ακροδεξιό ΕΛΑΜ που πολλαπλασίασε την ψήφο του επί δέκα (από 663 σε 7.000) ενώ η νεοσύστατη Συμμαχία Πολιτών και το Κίνημα Ελπίδας κέρδισαν 18.000 και 10.000 αντίστοιχα.
Σε ποσοστό ψήφων, ο ΔΗΣΥ, παρά την απώλεια ψήφων, ήταν ο καθαρός νικητής των εκλογών με 37,8%, με το ΑΚΕΛ να υπολείπεται του πρώτου σχεδόν 11 μονάδες, το ΔΗΚΟ να ακολουθεί με 10,8%, η ΕΔΕΚ με 7,7% και η Συμμαχία Πολιτών 6,8%. Η κατανομή των εδρών παρέμεινε η ίδια με την προηγούμενη περίοδο, με τον ΔΗΣΥ και το ΑΚΕΛ να κατέχουν από δύο έδρες, το ΔΗΚΟ και η ΕΔΕΚ από μία.